|
FRANCISZKAŃSKA ŚWIĘTA
Simone
Martini: św. Klara i św. Elżbieta, 1317
fresk w bazylice św. Franciszka w Asyżu
Witraże: św. Elżbiety i św.
Franciszka, XIII wiek, kościół św. Elżbiety w Marburgu
Święta Elżbieta jest jedną z pierwszych kobiet, która głębokie idee
świętego Franciszka z Asyżu uczyniła własnymi. Papież Grzegorz IX, ogłaszając
ją świętą, nazwał ją "drugą Klarą". Święta Elżbieta w sposób
wyjątkowy była kobietą Ewangelii; może nas oświecić, zainspirować i dodać
odwagi. Umiała jak Franciszek natchnąć Kościół odnowionym i niesłychanie
owocnym świadectwem nauki Jezusa Chrystusa. Jej świadectwo jest odpowiedzią
na potrzeby i oczekiwania dzisiejszego świata i Kościoła, którym my jesteśmy.
W encyklice "Deus Caritas est" papież
Benedykt XVI pisze:
"Wewnętrzna natura Kościoła wyraża się w troistym zadaniu: głoszenie
Słowa Bożego, sprawowanie Sakramentów, posługa miłości. Są to zadania ściśle
ze sobą związane i nie mogą być od siebie oddzielone. Caritas nie jest dla
Kościoła rodzajem opieki społecznej, którą można by powierzyć komu innemu,
ale należy do jego natury, jest niezbywalnym wyrazem jego istoty. ...'A
zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom
w wierze.' (Ga 6, 10)"
We franciszkańskiej wiośnie Kościoła w XIII wieku nie mogło zabraknąć
heroicznego świadectwa miłości miłosiernej, jakie dała św. Elżbieta. Jedno
jest powołanie franciszkańskie: naśladować Chrystusa i jeden jest sposób, by
w pełni naśladować Chrystusa w Jego całkowitym oddaniu Ojcu i ludziom: być
jednocześnie Franciszkiem, Klarą i Elżbietą. Jedna inspiracja franciszkańska
dzieli się zatem na trzy wymiary: głoszenie Słowa, kontemplacja Słowa i
świadectwo Słowa. Franciszek, Klara i Elżbieta, łącząc swoje głosy i postawy,
wspólnie wyśpiewali w Kościele XIII wieku tę samą pieśń nazwaną
franciszkańską duchowością, której to echo, mimo dzielących wieków brzmi aż
do dziś, zachęcając naśladowców Biedaczyny z Asyżu na całym świecie do jej
chóralnego kontynuowania.
Franciszkowy tercet.
Duchowość franciszkańska wyśpiewana na 3 głosy:
|
|
rok urodz.
|
rok śmierci
|
rok kanoniz.
|
|
I Zakon
|
|
św. Franciszek z Asyżu...
|
1181.....
|
1226......
|
1228
|
|
II Zakon
|
|
św. Klara z Asyżu.....
|
1193.....
|
1253......
|
1255
|
|
III Zakon
|
|
św. Elżbieta z Turyngii....
|
1207.....
|
1231......
|
1235
|
Przyjrzyjmy się jeszcze raz głębokiej więzi duchowej między
Biedaczyną z Umbrii a Księżną - Służącą z Turyngii. Oboje pragną radykalnego
ubóstwa w naśladowaniu Tego, Który stał się Człowiekiem. Oboje dają
świadectwo realizacji tegoż ubóstwa w sposób nieograniczony. Oboje czują się
związani z prostym ludem, powołani do służby trędowatym i cierpiącym
niedostatek. Oboje przeciwstawiają się faryzejskiemu zakłamaniu świata. Oboje
promieniują radością pomimo najsurowszej pokuty i licznych przeciwności.
Oboje doświadczają pełni Bożej łaski, która ogarnia ich ludzkie życie i
sprawia, że Bóg staje się dla nich Jedynym i Najważniejszym. Oboje głoszą
Dobrą Nowinę, świadcząc o tej poruszającej życie i śmierć niekończącej się
Miłości Syna Bożego, nie uczonymi słowami, lecz "czynem i prawdą"
(1J 3, 18). Elżbieta jest świętą franciszkańską o wielkiej naturalności. Jej
pragnienie niepodzielnej miłości Boga nie zatraciło się nigdy ani w
formalizmie religijnym ani świeckim. Zbyt wielkie i głębokie było jej
poznanie Boga. Wszystko mówiło jej o Nim. Całą siebie włączała w rozmowę, gdy
On do niej mówił, a ona do Niego. Jej pobożność nie jest jakimś zatopieniem
się w modlitwie, lecz spotkaniem z Jedynym i wyjaśnianiem wszystkiego w imię
tegoż jedynego Imienia. Jej czyste życie i nie zmniejszające się oddanie
Bogu, przeżywane jest jak gdyby pieśń wznosząca się ku Temu, Który jest
Jedynie godny czci. Kiedy nadszedł 17 listopad 1231 roku, poszła ona
przedwcześnie na spotkanie z nieogarnionym Bogiem; śmierć dla niej była
radością tak, jak przed pięciu laty dla św. Franciszka z Asyżu, który wyszedł
na spotkanie ze siostrą - śmiercią. Kronika podaje:
"Następnie pochyliła głowę i przez długą chwilę milczała. A choć nie
wymówiła żadnego słowa, dał się wszelako słyszeć z jej wnętrza bardzo miły
głos. W mroku nie można było zauważyć, czy poruszała wargami lub ustami.
Wówczas opiekujące się nią niewiasty zapytały, co to za głos i skąd pochodzą
te słowa. Ona odpowiedziała: 'czy nie słyszałyście, jak aniołowie śpiewali
razem ze mną, przecież poruszałam wargami'. Tak więc spoczywała w radości,
coś rozważając, aż pianie koguta zapowiedziało północ."
Dawna tradycja poucza, że człowiek winien starać się o to, by już nie on sam
się modlił, ale Chrystus w nim się modlił. Dlaczegóż miałoby być inaczej w
życiu św. Elżbiety? Jej życie było pieśnią wychwalającą Bożą miłość. Śpiewa
ona swą pieśń dalej, chociaż jej usta i wargi już się nie poruszają.
Moritz von Schwind: Elżbieta
umiera jako zakonnica
Wartburg, Elisabethgalerie, 1855 r.
*
W dotychczasowym tekście nie było słownych odniesień do Maryi,
pierwszej w pełni konsekrowanej Bogu i wzoru każdej poświęconej Bogu osoby.
Konsekrowana kobieta ma jednak świadomość, że to Ona prowadzi ją do
Chrystusa, Ona posługuje się nią i kształtuje według Bożej Woli; choć czyni
to dyskretnie, usuwając się w cień swego Syna. Jak modlitwa wewnętrzna jest
dla oka niewidoczna, tak głębokie zjednoczenie konsekrowanej kobiety z Maryją
nie afiszuje się na zewnątrz. O tym, że w swej macierzyńskiej trosce o biednych
i potrzebujących św. Elżbieta jednoczyła się z Macierzyństwem Maryi świadczy
fakt, że w ostatniej chwili życia, w środku nocy, myślą jest w szopie
betlejemskiej: "Spójrz, nadeszła godzina, w której Dziewica porodziła Jednorodzonego" i ufając, że i ją za chwilę zrodzi
Bogu do życia wiecznego, spokojnie usnęła.
witraż: św. Franciszek
zwieńczony przez Chrystusa
i św. Elżbieta zwieńczona przez Maryję,
XIII wiek, kościół św. Elżbiety w Marburgu
|
|
Strona główna
 Czasy świętej Elżbiety
Turyngia - Wartburg
Hesja - Marburg
Kanonizacja
Franciszkańska Święta
Chronologia życia św. Elżbiety
Edyta Stein: Kształtowanie życia
w duchu św. Elżbiety
Radosna w łasce Bożej wg kard.
Joachima Meisnera
Uwierzyliśmy
miłości – List
generałów franciszkańskich
Bibliografia
Pieśń
Ilustracje
|
