|
|
TEOLOGIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
ZAKONNIC KLAUZUROWYCH
DWA NIEODŁĄCZNE, KOMPLEMENTARNE
WYMIARY KOŚCIOŁA:
"MARYJNY" I
"APOSTOLSKO - PIOTROWY"
To, co zostało
dotąd powiedziane o życiu konsekrowanym, dotyczy zarówno mężczyzn jak i
kobiet. Godność każdego człowieka swą ostateczną miarę znajduje w
zjednoczeniu z Bogiem.MD
Człowiek - zarówno mężczyzna jak kobieta - jest jedynym wśród stworzeń świata
widzialnego, którego Bóg-Stwórca "chciał dla niego samego": jest
więc osobą. Być osobą - to znaczy: dążyć do samospełnienia, które nie może
dokonać się inaczej, jak tylko przez bezinteresowny dar z siebie samego.
Kobieta realizuje "człowieczeństwo" w takim samym stopniu jak
mężczyzna, realizuje je jednak w sposób odmienny i komplementarny; nie tylko
z punktu widzenia fizycznego i psychicznego, ale ontycznego. Tylko dzięki
łasce dwoistości elementu "męskiego" i "kobiecego"
człowieczeństwo realizuje się w pełni. Dotyczy to przede wszystkim naturalnej
komórki społeczeństwa jaką jest rodzina, lecz ma szczególne znaczenie także
wewnątrz Kościoła.LK W eklezjalnym wymiarze życia konsekrowanego następuje
zróżnicowanie i komplementarność zadań konsekrowanych mężczyzn i kobiet.
Spełniają oni właściwe sobie funkcje, wzajemnie się dopełniając w zbawczych
planach Boga. Oddanie się Bogu do dyspozycji następuje przez pośrednictwo
Kościoła.
Mężczyzna przez Sakrament Święceń staje się ikoną Chrystusa jako Pasterza i
Oblubieńca Kościoła. W Starym Testamencie wśród wielu sposobów, na jakie Bóg
objawia się swemu ludowi, zgodnie ze swoją długą i cierpliwą pedagogią,
znajduje się także ciągłe odwoływanie się do tematu przymierza między
mężczyzną i kobietą. Bóg pozwala się poznać jako Oblubieniec, który kocha
Izraela, swoją Oblubienicę. W proroctwach Izajasza zostają zestawione role
męskie i kobiece w głoszeniu i w zapowiedzi dzieła zbawienia, którego Bóg ma
dokonać. Takie zbawienie kieruje czytelnika zarówno do męskiej postaci
cierpiącego Sługi, jak też do kobiecej postaci Syjonu. W Nowym Testamencie
wszystkie te zapowiedzi osiągają wypełnienie. Z jednej strony Maryja jako
wybrana Córa Syjonu, w swojej kobiecości, streszcza i przemienia kondycję
Izraela - Oblubienicy, w oczekiwaniu na dzień jego zbawienia. Z drugiej zaś
strony, męskość Syna pokazuje, w jaki sposób Jezus przyjmuje w swojej osobie
to wszystko, co symbolika starotestamentalna odnosiła do miłości Boga wobec
Jego ludu. W liście do Efezjan zostaje szeroko podjęta i pogłębiona oblubieńcza
relacja między Chrystusem i Kościołem. W Nowym Przymierzu umiłowaną
Oblubienicą jest Kościół, i - jak naucza Jan Paweł II w Liście do rodzin -
"ta oblubienica w słowach Listu do Efezjan uobecnia się w każdym
ochrzczonym i jest jak osoba, która staje przed swym Oblubieńcem: 'Umiłował
Kościół i wydał za niego samego siebie... aby osobiście stawić przed sobą
Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś
podobnego, lecz aby był święty i nieskalany' (5,25-27)".LB Oblubienicą jest
więc podmiot zbiorowy, społeczność Ludu Bożego. Chrystus umiłował Kościół
jako Lud Boży, równocześnie zaś w tym Kościele, w Liście do Efezjan nazwanym
także Jego "Ciałem" (5,23), umiłował każdą osobę. Zawarty w ofierze
Krzyża "bezinteresowny dar" w sposób definitywny uwydatnia
znaczenie oblubieńczej miłości Boga. Chrystus jest Oblubieńcem Kościoła jako
Odkupiciel świata. W Eucharystii wyraża się w sposób sakramentalny
odkupieńczy czyn Chrystusa - Oblubieńca w stosunku do Kościoła Oblubienicy.
Jest więc rzeczą właściwą i naturalną, by sakramentalną posługę Eucharystii,
w której kapłan działa w zastępstwie Chrystusa - Oblubieńca, pełnił
mężczyzna. Zatem uczestnikami "kapłaństwa urzędowego", które ma
charakter służebny, są mężczyźni, tworząc wymiar "apostolsko - Piotrowy"
Kościoła.
Kościół ma jednak dwa nieodłączne wymiary. "Maryjny" wymiar
Kościoła znajduje się przed wymiarem "apostolsko - Piotrowym", choć
jest z nim ściśle związany i wobec niego komplementarny. Niepokalana
poprzedza wszystkich, a więc także samego Piotra i Apostołów, dlatego, że
jedynym celem ich potrójnego "munus" jest budowanie Kościoła według
tego ideału świętości, którego modelem i pierwowzorem jest Maryja. Maryja
jest Królową Apostołów, ale nie rości sobie prawa do władzy apostolskiej. Jej
władza jest inna i większa.MD Sobór Watykański II, potwierdzając naukę całej
tradycji przypomniał, że w hierarchii świętości Maryja jest
"pierwowzorem" Kościoła. "I oto Kościół, rozważając Jej
tajemniczą świętość i naśladując Jej miłość oraz spełniając wiernie wolę
Ojca, dzięki przyjmowanemu z wiarą słowu Bożemu sam także staje się matką:
przez przepowiadanie bowiem i chrzest rodzi do nowego i nieśmiertelnego życia
synów z Ducha Świętego poczętych i z Boga zrodzonych." (Vaticanum II -
Konstytucja Lumen Gentium) Konsekrowane kobiety, zwłaszcza mniszki
klauzurowe, w sposób szczególny rozpoznają siebie same w Maryi dziewicy,
oblubienicy i matce, pierwowzorze Kościoła oraz jako uczestniczki
błogosławieństwa tych, którzy wierzą, uwieczniają Jej "Tak" i
adorującą miłość do Słowa życia, stając się wraz z Nią przypomnieniem
oblubieńczego serca Kościoła.VS
Głęboką wymowę ma tekst nowotestamentalny, który ukazuje Maryję i Apostołów
zgromadzonych w wieczerniku w modlitewnym oczekiwaniu na Ducha Świętego.
Możemy tu dostrzec żywy obraz Kościoła - Oblubienicy, uważnie śledzącej
znaki, jakie daje jej Oblubieniec, i gotowej na przyjęcie Jego daru. U Piotra
i innych Apostołów wyraźnie widoczny jest zwłaszcza wymiar płodności,
wyrażający się w posłudze kościelnej, która staje się narzędziem Ducha i
przyczynia do rodzenia nowych dzieci przez głoszenie Słowa, sprawowanie
sakramentów i troskę pasterską. U Maryi szczególnie żywy jest wymiar
oblubieńczej otwartości na przyjęcie Bożego życia, dzięki której może ono
owocować w łonie Kościoła, otoczone jego niepodzielną dziewiczą miłością. Z
tej dziewiczej miłości wypływa niezwykła płodność, która wspomaga narodziny i
wzrost Bożego życia w sercach. Wzorem Maryi, osoba konsekrowana wyraża swą
duchową płodność przez otwarcie się na przyjęcie Słowa, aby swoim
bezwarunkowym poświęceniem i żywym świadectwem przyczynić się do ustanowienia
nowej ludzkości. Tak więc Kościół objawia w pełni swoje macierzyństwo zarówno
przez to, że przekazuje Boże działanie, co jest misją powierzoną Piotrowi,
jak i przez odpowiedzialne przyjmowanie Bożego daru, czego przykładem jest
Maryja.VC
|