POKÓJ I DOBRO

 

www.bernardynki.lowicz.opoka.org.pl

 

 

 Strona główna

 

 

TEOLOGIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
ZAKONNIC KLAUZUROWYCH

POWOŁANIE KONSEKROWANEJ KOBIETY
ODDANEJ ŻYCIU KONTEMPLACYJNEMU W KLAUZURZE

Kontemplacyjne mniszki klauzurowe w sposób szczególny i radykalny upodabniają się do Jezusa Chrystusa modlącego się na górze i do Jego tajemnicy paschalnej, która jest śmiercią ku zmartwychwstaniu.
Starożytna tradycja duchowa Kościoła, podjęta przez Sobór Watykański II, wyraźnie łączy życie kontemplacyjne z modlitwą Jezusa "na górze", to znaczy w miejscu odosobnionym, dostępnym nie dla wszystkich, lecz jedynie dla tych, których On wzywa do siebie, w miejsce samotne. Syn jest zawsze zjednoczony z Ojcem, lecz w Jego życiu jest pewna przestrzeń, składająca się ze szczególnych chwil samotności i modlitwy, spotkania i komunii, w radości dziecięctwa Bożego. W ten sposób przejawia On swoje miłosne pragnienie oraz nieprzerwane dążenie swej Osoby Syna ku Temu, który Go rodzi od wieków. Duch Święty, który wyprowadził Jezusa na pustynię, zaprasza mniszkę do udziału w samotności Jezusa Chrystusa, który "przez Ducha wiecznego" (Hbr 9,14) ofiarował samego siebie Ojcu. Samotna cela, zamknięty dziedziniec są miejscem, w którym mniszka, oblubienica Wcielonego Słowa, żyje cała złączona z Chrystusem w Bogu. Tajemnica tej komunii zostaje jej objawiona w takiej mierze, w jakiej posłuszna Duchowi Świętemu oraz ożywiana Jego darami słucha Syna, wpatruje się w Jego oblicze i dostosowuje się do Jego życia aż do złożenia najwyższej ofiary z siebie Ojcu jako wyraz chwały majestatu Jego łaski.VS Klauzura stanowi więc szczególny sposób przebywania z Panem, uczestniczenia w wyniszczeniu się Chrystusa poprzez radykalne ubóstwo, którego wyrazem jest wyrzeczenie się nie tylko rzeczy ale także "przestrzeni", kontaktów i wielu dóbr stworzonych, jednocząc się z płodną ciszą Słowa na Krzyżu. Jest więc klauzura sposobem przeżywania i wyrażania Paschy Chrystusa; poprzez doświadczenie "śmierci" (odsunięcia od świata) staje się obfitością życia i prawdziwym spotkaniem ze Zmartwychwstałym Panem na drodze nieustannego wznoszenia się ku miejscu, gdzie przebywa Ojciec.VC
W czujnym oczekiwaniu na przyjście Pana życie w klauzurze staje się odpowiedzią na nieskończoną miłość Boga do swojego stworzenia oraz wypełnieniem Jego odwiecznego pragnienia przyjęcia go do tajemnicy zażyłości ze Słowem, które stało się oblubieńczym darem w Eucharystii i pozostaje w tabernakulum centrum pełnej komunii miłości z Nim, obejmując całe życie mniszki klauzurowej, aby nieustannie ofiarować je Ojcu. Na dar Chrystusa - Oblubieńca, który na Krzyżu ofiarował całe swe ciało, mniszka odpowiada podobnie darem swego "ciała", ofiarując się wraz z Jezusem Chrystusem Ojcu oraz współpracując w dziele odkupienia. W ten sposób odłączenie od świata nadaje całemu życiu klauzurowemu wartość eucharystyczną; nie tylko aspekt ofiary i zadośćuczynienia, ale także dziękczynienia składanego Ojcu przez udział w dziękczynieniu umiłowanego Syna. W liście do mniszek klauzurowych w 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II pisał: "W rzeczywistości całe życie św. Klary było Eucharystią, ponieważ ze swej klauzury wznosiła ona Bogu nieustanne 'dzięki' swoją modlitwą, wychwalaniem, prośbą, błaganiem, płaczem, ofiarą i umartwieniem. Wszystko było w niej przyjęte i ofiarowane Ojcu w zjednoczeniu z nieskończonym 'dziękuję' Jednorodzonego Syna."
Historia Boga z ludzkością jest historią miłości oblubieńczej, przygotowanej w Starym Testamencie i celebrowanej w pełni czasów. Syn Boży przedstawia się jako Mesjasz - Oblubieniec, który przybył, by urzeczywistnić zaślubiny Boga z ludzkością w cudownej wymianie miłości, która rozpoczyna się we Wcieleniu, osiąga szczyt ofiary z siebie w Męce i trwa wiecznie jako dar w Eucharystii. Wymiar oblubieńczy jest właściwy całemu Kościołowi, lecz życie monastyczne żeńskie, w najwyższym stopniu przejawiając dążenie ku jedynemu Oblubieńcowi, jest jego żywym obrazem; przecież w Maryi Dziewicy wypełnia się niebiańska tajemnica Kościoła.VS Wśród wszystkich osób poświęconych bez reszty Bogu, Ona jest pierwsza. Ona - Dziewica z Nazaretu - jest też najpełniej Bogu poświęcona, najdoskonalej konsekrowana. Jej miłość oblubieńcza osiąga szczyt w Boskim Macierzyństwie z Mocy Ducha Przenajświętszego. Ona, która jako Matka nosi Chrystusa w swych ramionach, równocześnie najdoskonalej wypełnia Jego wezwanie: "Pójdź za Mną". I idzie za Nim - Ona, Matka - jako za swym Mistrzem, w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie.RD Kiedy nieznana kobieta z tłumu zwraca się do Jezusa ze słowami błogosławieństwa pod adresem Jego rodzonej Matki, Jezus odpowiada: "Owszem, ale przecież błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je." (Łk 11,28) Jezus chce odwrócić uwagę od macierzyństwa oznaczającego tylko więź ciała, by skierować ją w stronę tych tajemniczych więzi ducha, jakie powstają przez słuchanie słowa Bożego i zachowywanie go. "Macierzyństwo" w wymiarze królestwa Bożego, w zasięgu ojcostwa Boga samego, nabiera innego znaczenia. Jest to macierzyństwo "wedle Ducha" (Rz 8,4). Wypowiedziane przez Jezusa błogosławieństwo odnosi się w sposób najszczególniejszy do Maryi, ponieważ Ona jest pierwszą pośród tych, "którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je". Już przy zwiastowaniu przyjęła słowo Boże, słowu temu uwierzyła, zachowywała je i rozważała w sercu, całym swoim życiem wypełniała.
"Niewiasto, oto syn Twój" (J 19,25) - słowa wypowiedziane przez Jezusa z wysokości Krzyża mówią o tym, że macierzyństwo Matki Chrystusa znajduje swoją "nową" kontynuacje w Kościele i przez Kościół, jakoby symbolicznie obecny i reprezentowany przez Jana. Zgodnie z odwiecznym planem Opatrzności, macierzyństwo Boże Maryi ma udzielić się Kościołowi. Ów "macierzyński" rys Kościoła wyraził się w sposób szczególny w nauczaniu Apostoła narodów, gdy pisał: "Dzieci moje, oto ponownie w bólach was rodzę, aż Chrystus w was się ukształtuje" (Ga 4,19)RM
W najpełniejszy sposób macierzyństwo "wedle Ducha" staje się doświadczeniem konsekrowanych niewiast. Ich duchowe macierzyństwo przybiera wielorakie formy. W stosunku do Chrystusa, który jest Odkupicielem wszystkich i każdego, miłość oblubieńcza, której macierzyński potencjał kryje się w sercu kobiety - dziewiczej oblubienicy, jest także gotowa otworzyć się na wszystkich i każdego. Odnajduje bowiem we wszystkich i w każdym Oblubieńca: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych ... Mnieście uczynili" (Mt 254)MD

Podsumowując, w najgłębszym centrum życia mniszki klauzurowej znajduje się Eucharystia, zaraz po niej najmocniejszym doświadczeniem jest macierzyństwo "wedle Ducha" przeżywane w zjednoczeniu z Maryją. Czyż Chrystus sam nie powiedział: "kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten mi jest bratem, siostrą i matką". (Mt 12,50) A św. Franciszek z Asyżu napisze w Liście do wiernych: "Jesteśmy matkami, gdy Go nosimy w sercu i w ciele naszym przez miłość oraz czyste i szczere sumienie, rodzimy Go przez święte uczynki, które powinny przyświecać innym jako wzór." Tak jak Maryja dzięki Bożemu Macierzyństwu stała się żywym Tabernakulum Boga żywego, tak klauzurowa mniszka najpełniej odnajduje swoją tożsamość jako żywe tabernakulum Jezusa Eucharystycznego; zawierając Tego, który jest nieogarniony, w swoim człowieczeństwie, składając Mu nieustanne dziękczynienie, służąc Mu w innych ludziach, ofiarowując Mu wszystkie sprawy, z jakich składa się życie, oraz promieniując wokół Jego miłością.

Mniszki są zatem kontynuacją w Kościele obecności i dzieła Maryi. Przyjmując Słowo w wierze i adorującej ciszy, oddają się służbie tajemnicy Wcielenia, a zjednoczone w Jezusie Chrystusie w Jego ofiarnym oddaniu Ojcu, stają się współpracownikami tajemnicy Odkupienia. Tak jak Maryja w Wieczerniku swoją modlitewną obecnością strzegła w swym sercu początków Kościoła, tak kochającemu sercu i złożonym dłoniom mniszek klauzurowych powierzona jest wędrówka Kościoła.VS