|
|
TEOLOGIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
ZAKONNIC KLAUZUROWYCH
POWOŁANIE KONSEKROWANEJ KOBIETY
ODDANEJ ŻYCIU KONTEMPLACYJNEMU W
KLAUZURZE
Kontemplacyjne
mniszki klauzurowe w sposób szczególny i radykalny upodabniają się do Jezusa
Chrystusa modlącego się na górze i do Jego tajemnicy paschalnej, która jest
śmiercią ku zmartwychwstaniu.
Starożytna tradycja duchowa Kościoła, podjęta przez Sobór Watykański II, wyraźnie
łączy życie kontemplacyjne z modlitwą Jezusa "na górze", to znaczy
w miejscu odosobnionym, dostępnym nie dla wszystkich, lecz jedynie dla tych,
których On wzywa do siebie, w miejsce samotne. Syn jest zawsze zjednoczony z
Ojcem, lecz w Jego życiu jest pewna przestrzeń, składająca się ze
szczególnych chwil samotności i modlitwy, spotkania i komunii, w radości
dziecięctwa Bożego. W ten sposób przejawia On swoje miłosne pragnienie oraz
nieprzerwane dążenie swej Osoby Syna ku Temu, który Go rodzi od wieków. Duch
Święty, który wyprowadził Jezusa na pustynię, zaprasza mniszkę do udziału w
samotności Jezusa Chrystusa, który "przez Ducha wiecznego" (Hbr 9,14) ofiarował samego siebie Ojcu. Samotna cela,
zamknięty dziedziniec są miejscem, w którym mniszka, oblubienica Wcielonego
Słowa, żyje cała złączona z Chrystusem w Bogu. Tajemnica tej komunii zostaje
jej objawiona w takiej mierze, w jakiej posłuszna Duchowi Świętemu oraz
ożywiana Jego darami słucha Syna, wpatruje się w Jego oblicze i dostosowuje
się do Jego życia aż do złożenia najwyższej ofiary z siebie Ojcu jako wyraz
chwały majestatu Jego łaski.VS Klauzura stanowi więc szczególny sposób przebywania z Panem,
uczestniczenia w wyniszczeniu się Chrystusa poprzez radykalne ubóstwo,
którego wyrazem jest wyrzeczenie się nie tylko rzeczy ale także
"przestrzeni", kontaktów i wielu dóbr stworzonych, jednocząc się z
płodną ciszą Słowa na Krzyżu. Jest więc klauzura
sposobem przeżywania i wyrażania Paschy Chrystusa; poprzez doświadczenie
"śmierci" (odsunięcia od świata) staje się obfitością życia i
prawdziwym spotkaniem ze Zmartwychwstałym Panem na drodze nieustannego
wznoszenia się ku miejscu, gdzie przebywa Ojciec.VC
W czujnym oczekiwaniu na przyjście Pana życie w klauzurze staje się
odpowiedzią na nieskończoną miłość Boga do swojego stworzenia oraz
wypełnieniem Jego odwiecznego pragnienia przyjęcia go do tajemnicy zażyłości
ze Słowem, które stało się oblubieńczym darem w Eucharystii i pozostaje w
tabernakulum centrum pełnej komunii miłości z Nim, obejmując całe życie mniszki
klauzurowej, aby nieustannie ofiarować je Ojcu. Na dar Chrystusa -
Oblubieńca, który na Krzyżu ofiarował całe swe ciało, mniszka odpowiada
podobnie darem swego "ciała", ofiarując się wraz z Jezusem
Chrystusem Ojcu oraz współpracując w dziele odkupienia. W ten sposób
odłączenie od świata nadaje całemu życiu klauzurowemu wartość eucharystyczną;
nie tylko aspekt ofiary i zadośćuczynienia, ale także dziękczynienia
składanego Ojcu przez udział w dziękczynieniu umiłowanego Syna. W liście do
mniszek klauzurowych w 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II pisał: "W
rzeczywistości całe życie św. Klary było Eucharystią, ponieważ ze swej
klauzury wznosiła ona Bogu nieustanne 'dzięki' swoją modlitwą, wychwalaniem,
prośbą, błaganiem, płaczem, ofiarą i umartwieniem. Wszystko było w niej
przyjęte i ofiarowane Ojcu w zjednoczeniu z nieskończonym 'dziękuję' Jednorodzonego Syna."
Historia Boga z ludzkością jest historią miłości oblubieńczej, przygotowanej
w Starym Testamencie i celebrowanej w pełni czasów. Syn Boży przedstawia się
jako Mesjasz - Oblubieniec, który przybył, by
urzeczywistnić zaślubiny Boga z ludzkością w cudownej wymianie miłości, która
rozpoczyna się we Wcieleniu, osiąga szczyt ofiary z siebie w Męce i trwa
wiecznie jako dar w Eucharystii. Wymiar oblubieńczy jest właściwy całemu
Kościołowi, lecz życie monastyczne żeńskie, w najwyższym stopniu przejawiając
dążenie ku jedynemu Oblubieńcowi, jest jego żywym obrazem; przecież w Maryi
Dziewicy wypełnia się niebiańska tajemnica Kościoła.VS
Wśród wszystkich osób poświęconych bez reszty Bogu, Ona jest pierwsza. Ona -
Dziewica z Nazaretu - jest też najpełniej Bogu poświęcona, najdoskonalej
konsekrowana. Jej miłość oblubieńcza osiąga szczyt w Boskim Macierzyństwie z
Mocy Ducha Przenajświętszego. Ona, która jako Matka nosi Chrystusa w swych
ramionach, równocześnie najdoskonalej wypełnia Jego wezwanie: "Pójdź za
Mną". I idzie za Nim - Ona, Matka - jako za swym Mistrzem, w czystości,
ubóstwie i posłuszeństwie.RD Kiedy nieznana kobieta
z tłumu zwraca się do Jezusa ze słowami błogosławieństwa pod adresem Jego
rodzonej Matki, Jezus odpowiada: "Owszem, ale przecież błogosławieni ci,
którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je." (Łk
11,28) Jezus chce odwrócić uwagę od macierzyństwa oznaczającego tylko więź
ciała, by skierować ją w stronę tych tajemniczych więzi ducha, jakie powstają
przez słuchanie słowa Bożego i zachowywanie go. "Macierzyństwo" w
wymiarze królestwa Bożego, w zasięgu ojcostwa Boga samego, nabiera innego
znaczenia. Jest to macierzyństwo "wedle Ducha" (Rz
8,4). Wypowiedziane przez Jezusa błogosławieństwo odnosi się w sposób
najszczególniejszy do Maryi, ponieważ Ona jest pierwszą pośród tych,
"którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je". Już przy
zwiastowaniu przyjęła słowo Boże, słowu temu uwierzyła, zachowywała je i
rozważała w sercu, całym swoim życiem wypełniała.
"Niewiasto, oto syn Twój" (J 19,25) - słowa wypowiedziane przez
Jezusa z wysokości Krzyża mówią o tym, że macierzyństwo Matki Chrystusa
znajduje swoją "nową" kontynuacje w Kościele i przez Kościół, jakoby
symbolicznie obecny i reprezentowany przez Jana. Zgodnie z odwiecznym planem
Opatrzności, macierzyństwo Boże Maryi ma udzielić się Kościołowi. Ów
"macierzyński" rys Kościoła wyraził się w sposób szczególny w
nauczaniu Apostoła narodów, gdy pisał: "Dzieci moje, oto ponownie w
bólach was rodzę, aż Chrystus w was się ukształtuje" (Ga 4,19)RM
W najpełniejszy sposób macierzyństwo "wedle Ducha" staje się
doświadczeniem konsekrowanych niewiast. Ich duchowe macierzyństwo przybiera
wielorakie formy. W stosunku do Chrystusa, który jest Odkupicielem wszystkich
i każdego, miłość oblubieńcza, której macierzyński potencjał kryje się w
sercu kobiety - dziewiczej oblubienicy, jest także gotowa otworzyć się na
wszystkich i każdego. Odnajduje bowiem we wszystkich i w każdym Oblubieńca:
"Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych ... Mnieście uczynili" (Mt
254)MD
Podsumowując, w najgłębszym centrum życia mniszki klauzurowej znajduje się
Eucharystia, zaraz po niej najmocniejszym doświadczeniem jest macierzyństwo
"wedle Ducha" przeżywane w zjednoczeniu z Maryją. Czyż Chrystus sam
nie powiedział: "kto pełni wolę Ojca mojego,
który jest w niebie, ten mi jest bratem, siostrą i matką". (Mt 12,50) A św. Franciszek z Asyżu napisze w Liście do
wiernych: "Jesteśmy matkami, gdy Go nosimy w sercu i w ciele naszym
przez miłość oraz czyste i szczere sumienie, rodzimy Go przez święte uczynki,
które powinny przyświecać innym jako wzór." Tak jak Maryja dzięki Bożemu
Macierzyństwu stała się żywym Tabernakulum Boga żywego, tak klauzurowa mniszka
najpełniej odnajduje swoją tożsamość jako żywe tabernakulum Jezusa
Eucharystycznego; zawierając Tego, który jest nieogarniony, w swoim
człowieczeństwie, składając Mu nieustanne dziękczynienie, służąc Mu w innych
ludziach, ofiarowując Mu wszystkie sprawy, z jakich składa się życie, oraz
promieniując wokół Jego miłością.
Mniszki są zatem kontynuacją w Kościele obecności i
dzieła Maryi. Przyjmując Słowo w wierze i adorującej ciszy, oddają się
służbie tajemnicy Wcielenia, a zjednoczone w Jezusie Chrystusie w Jego
ofiarnym oddaniu Ojcu, stają się współpracownikami tajemnicy Odkupienia. Tak
jak Maryja w Wieczerniku swoją modlitewną obecnością strzegła w swym sercu
początków Kościoła, tak kochającemu sercu i złożonym dłoniom mniszek
klauzurowych powierzona jest wędrówka Kościoła.VS
|