POKÓJ I DOBRO

 

www.bernardynki.lowicz.opoka.org.pl

 

 

 Strona główna

 

 

TEOLOGIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
ZAKONNIC KLAUZUROWYCH

DAR ŻYCIA KONSEKROWANEGO
(Na podstawie adhortacji Vita consecrata)

Życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła, ponieważ wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego oraz dążenie całego Kościoła - Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem.
Ewangelicznych podstaw życia konsekrowanego należy szukać w szczególnej relacji, jaką sam Jezus nawiązał w czasie swego ziemskiego życia z niektórymi spośród uczniów, wzywając ich, by nie tylko przyjęli Królestwo Boże we własnym życiu, ale także by oddali swoje istnienie w służbę tej sprawy, porzucając wszystko i naśladując wiernie Jego sposób życia.
W tajemnicy Przemienienia Chrystusa modlącego się na górze słyszymy głos Ojca: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" (Mt 17,5) Idąc za tym wezwaniem, któremu towarzyszy wewnętrzny zachwyt kontemplacji Oblicza Chrystusa, osoba powołana zawierza się miłości Boga, wzywającego ją do swojej wyłącznej służby, i poświęca się całkowicie Jemu oraz Jego zamysłowi zbawienia. Oto sens powołania do życia konsekrowanego: jest ono wyłączną inicjatywą Boga, który oczekuje od tych, których wybrał, odpowiedzi w postaci całkowitego i wyłącznego oddania się Jemu. Doświadczenie tej bezinteresownej miłości Boga jest tak głębokie i silne, że człowiek czuje się zobowiązany odpowiedzieć na nie bezwarunkowym poświęceniem Mu własnego życia, złożeniem w ofierze wszystkiego - teraźniejszości i przyszłości - w Jego ręce.
Syn - droga wiodąca do Ojca - oczekuje od osób konsekrowanych, by wyrzekły się wszystkiego, aby pozostawać z Nim w zażyłości i iść za Nim, dokądkolwiek pójdzie. Rady ewangeliczne, poprzez które Chrystus wzywa niektórych, aby dzielili Jego doświadczenie dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa, wymagają od tego, kto je przyjmuje, zdecydowanej woli całkowitego upodobnienia się do Niego. Praktyka rad ewangelicznych jest formą udziału w misji Chrystusa, na wzór Maryi z Nazaretu, Jego pierwszej uczennicy, która oddała się na służbę Bożego zamysłu, czyniąc dar z siebie samej. Początkiem każdej misji jest taka właśnie postawa, wyrażona przez Maryję w chwili zwiastowania: "Oto Ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa." (Łk 1,38)
Powołanie do życia konsekrowanego jest także głęboko związane z działaniem Ducha Świętego. To On sprawia, że na przestrzeni tysiącleci coraz to nowi ludzie odkrywają zachwycające piękno tej trudnej drogi. Za Jego sprawą przeżywają oni niejako doświadczenie proroka Jeremiasza: "Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść." (20,7)
Tak więc rady ewangeliczne to przede wszystkim dar Trójcy Przenajświętszej. Życie konsekrowane jest głoszeniem tego, czego dokonuje Ojciec przez Syna w Duchu Świętym swoją miłością, swoją dobrocią, swoim pięknem; przez to staje się widzialnym śladem, który Trójca Święta pozostawia w historii, aby wzbudzić w ludziach zachwyt pięknem Boga i tęsknotę za Nim.
Czystość celibatariuszy i dziewic, jako wyraz oddania się Bogu niepodzielnym sercem, jest odblaskiem nieskończonej miłości łączącej trzy Boskie Osoby w tajemniczej głębi życia trynitarnego; miłości, której Słowo Wcielone dało świadectwo aż po ofiarę z własnego życia; miłości, która "rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego" (Rz 5,5), przynaglającej nas, byśmy odpowiedzieli na nią całkowitą miłością do Boga i do braci.
Ubóstwo głosi, że Bóg jest jedynym prawdziwym bogactwem człowieka. Przeżywane na wzór Chrystusa, który "będąc bogaty (...) stał się ubogim" (2Kor 8,9), wyraża całkowity dar z siebie, jaki składają sobie nawzajem trzy Osoby Boskie. Ten dar przelewa się w stworzenie i objawia się w pełni we Wcieleniu Słowa i w Jego odkupieńczej śmierci.
Posłuszeństwo praktykowane na wzór Chrystusa, którego pokarmem było wypełnianie woli Ojca, objawia wyzwalające piękno uległości synowskiej, wzbogaconej poczuciem odpowiedzialności i przenikniętej wzajemnym zaufaniem: to zaufanie jest doczesnym odblaskiem harmonii miłości, właściwej trzem Boskim Osobom.
Życie konsekrowane jest zatem powołane, aby nieustannie wzbogacać dar rad ewangelicznych miłością coraz prawdziwszą i mocniejszą, przeżywaną w wymiarze trynitarnym: miłością do Chrystusa, która wzywa do zażyłej przyjaźni z Nim; miłością Ducha Świętego, która usposabia duszę na przyjęcie Jego natchnień; miłością Ojca - najgłębszego źródła i najwyższego celu życia konsekrowanego. W ten sposób staje się ono wyznaniem i znakiem Trójcy Świętej, której tajemnica zostaje ukazana Kościołowi jako wzór i źródło wszelkich form chrześcijańskiego życia.
W tradycji Kościoła ślubowanie rad ewangelicznych uznaje się za szczególne i owocne pogłębienie konsekracji chrzcielnej, a zatem i pogłębienie udziału w powszechnym Kapłaństwie wiernych; wewnętrzna jedność z Chrystusem, ustanowiona już przez chrzest, przeradza się wtedy w dar upodobnienia do Niego. Za sprawą Ducha Świętego życie konsekrowane naśladuje wierniej i uobecnia tę formę życia, jaką Jezus - najdoskonalszy konsekrowany i misjonarz Ojca w Jego królestwie - obrał dla siebie i wskazał uczniom, którzy szli za Nim. Na Krzyżu Jego dziewicza miłość do Ojca i do wszystkich ludzi wyrazi się w sposób najdoskonalszy, Jego ubóstwo stanie się całkowitym ogołoceniem, a Jego posłuszeństwo darem z własnego życia. Kontemplacja ukrzyżowanego Chrystusa jest źródłem natchnienia dla wszystkich powołań; z niej bierze początek dar życia konsekrowanego. Po Maryi, Matce Jezusa, otrzymał ten dar Jan, umiłowany uczeń Jezusa, świadek stojący wraz z Maryją u stóp Krzyża. Jego wybór całkowitej konsekracji jest owocem Bożej miłości, która go ogarnia, podtrzymuje go i wypełnia mu serce. Jan - obok Maryi - jest jednym z pierwszych pośród licznych mężczyzn i kobiet, którzy od samych początków historii Kościoła aż do końca, pobudzeni przez Bożą miłość, czują się powołani, by iść za Barankiem złożonym w ofierze i żyjącym, dokądkolwiek pójdzie. Osoba konsekrowana doświadcza prawdy Boga - Miłości i to doświadczenie jest tym bardziej bezpośrednie i głębokie, im bardziej pragnie ona trwać pod Krzyżem Chrystusa.
Życie konsekrowane jest też pamiątką i oczekiwaniem: pamiątką wielkich dzieł dokonanych przez Boga, oczekiwaniem na ostateczne spełnienie się nadziei. Osoby, które poświęciły się Bogu, muszą żyć pragnieniem spotkania Go, aby ostatecznie i na zawsze z Nim przebywać. Prymat Boga nadaje ludzkiemu istnieniu pełnię sensu i radości, ponieważ człowiek został stworzony dla Boga i jest niespokojny, dopóki w Nim nie spocznie.
Wzniosłym przykładem doskonałej konsekracji, wyrażającej się pełną przynależnością do Boga i całkowitym oddaniem się Jemu jest Maryja. Wybrana przez Pana, który postanowił dokonać w Niej tajemnicy Wcielenia, przypomina osobom konsekrowanym o pierwszeństwie Bożej inicjatywy. Zarazem Maryja, która wyraziła przyzwolenie na Boże Słowo Wcielone w Jej łonie, jawi się jako wzór przyjęcia łaski przez człowieka. Życie konsekrowane w Niej znajduje wspaniały wzór konsekracji Ojcu, jedności z Synem i uległości Duchowi Świętemu; dlatego przylgnięcie do Chrystusa, do Jego życia w ubóstwie i dziewictwie oznacza także naśladowanie życia Maryi. Dla osoby konsekrowanej Maryja jest także w sposób szczególny Matką. "Oto Matka twoja" (J 19,27): słowa Jezusa skierowane do ucznia, którego miłował, zyskują wyjątkową głębię w życiu osoby konsekrowanejVC