|
|
TEOLOGIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
ZAKONNIC KLAUZUROWYCH
DAR ŻYCIA KONSEKROWANEGO
(Na podstawie adhortacji Vita
consecrata)
Życie konsekrowane
znajduje się w samym sercu Kościoła, ponieważ wyraża najgłębszą istotę
powołania chrześcijańskiego oraz dążenie całego Kościoła - Oblubienicy do
zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem.
Ewangelicznych podstaw życia konsekrowanego należy szukać w szczególnej
relacji, jaką sam Jezus nawiązał w czasie swego ziemskiego życia z niektórymi
spośród uczniów, wzywając ich, by nie tylko przyjęli Królestwo Boże we
własnym życiu, ale także by oddali swoje istnienie w służbę tej sprawy,
porzucając wszystko i naśladując wiernie Jego sposób życia.
W tajemnicy Przemienienia Chrystusa modlącego się na górze słyszymy głos
Ojca: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" (Mt 17,5) Idąc
za tym wezwaniem, któremu towarzyszy wewnętrzny zachwyt kontemplacji Oblicza
Chrystusa, osoba powołana zawierza się miłości Boga, wzywającego ją do swojej
wyłącznej służby, i poświęca się całkowicie Jemu oraz Jego zamysłowi
zbawienia. Oto sens powołania do życia konsekrowanego: jest ono wyłączną
inicjatywą Boga, który oczekuje od tych, których wybrał, odpowiedzi w postaci
całkowitego i wyłącznego oddania się Jemu. Doświadczenie tej bezinteresownej
miłości Boga jest tak głębokie i silne, że człowiek czuje się zobowiązany
odpowiedzieć na nie bezwarunkowym poświęceniem Mu własnego życia, złożeniem w
ofierze wszystkiego - teraźniejszości i przyszłości - w Jego ręce.
Syn - droga wiodąca do Ojca - oczekuje od osób konsekrowanych, by wyrzekły
się wszystkiego, aby pozostawać z Nim w zażyłości i iść za Nim, dokądkolwiek
pójdzie. Rady ewangeliczne, poprzez które Chrystus wzywa niektórych, aby
dzielili Jego doświadczenie dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa, wymagają od
tego, kto je przyjmuje, zdecydowanej woli całkowitego upodobnienia się do
Niego. Praktyka rad ewangelicznych jest formą udziału w misji Chrystusa, na
wzór Maryi z Nazaretu, Jego pierwszej uczennicy, która oddała się na służbę
Bożego zamysłu, czyniąc dar z siebie samej. Początkiem każdej misji jest taka
właśnie postawa, wyrażona przez Maryję w chwili zwiastowania: "Oto Ja
służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa." (Łk 1,38)
Powołanie do życia konsekrowanego jest także głęboko związane z działaniem
Ducha Świętego. To On sprawia, że na przestrzeni tysiącleci coraz to nowi
ludzie odkrywają zachwycające piękno tej trudnej drogi. Za Jego sprawą
przeżywają oni niejako doświadczenie proroka Jeremiasza: "Uwiodłeś mnie,
Panie, a ja pozwoliłem się uwieść." (20,7)
Tak więc rady ewangeliczne to przede wszystkim dar Trójcy Przenajświętszej.
Życie konsekrowane jest głoszeniem tego, czego dokonuje Ojciec przez Syna w
Duchu Świętym swoją miłością, swoją dobrocią, swoim pięknem; przez to staje
się widzialnym śladem, który Trójca Święta pozostawia w historii, aby
wzbudzić w ludziach zachwyt pięknem Boga i tęsknotę za Nim.
Czystość celibatariuszy i dziewic, jako wyraz oddania się Bogu niepodzielnym
sercem, jest odblaskiem nieskończonej miłości łączącej trzy Boskie Osoby w
tajemniczej głębi życia trynitarnego; miłości, której Słowo Wcielone dało
świadectwo aż po ofiarę z własnego życia; miłości, która "rozlana jest w
sercach naszych przez Ducha Świętego" (Rz 5,5), przynaglającej nas,
byśmy odpowiedzieli na nią całkowitą miłością do Boga i do braci.
Ubóstwo głosi, że Bóg jest jedynym prawdziwym bogactwem człowieka. Przeżywane
na wzór Chrystusa, który "będąc bogaty (...) stał się ubogim" (2Kor
8,9), wyraża całkowity dar z siebie, jaki składają sobie nawzajem trzy Osoby
Boskie. Ten dar przelewa się w stworzenie i objawia się w pełni we Wcieleniu
Słowa i w Jego odkupieńczej śmierci.
Posłuszeństwo praktykowane na wzór Chrystusa, którego pokarmem było
wypełnianie woli Ojca, objawia wyzwalające piękno uległości synowskiej,
wzbogaconej poczuciem odpowiedzialności i przenikniętej wzajemnym zaufaniem:
to zaufanie jest doczesnym odblaskiem harmonii miłości, właściwej trzem
Boskim Osobom.
Życie konsekrowane jest zatem powołane, aby nieustannie wzbogacać dar rad
ewangelicznych miłością coraz prawdziwszą i mocniejszą, przeżywaną w wymiarze
trynitarnym: miłością do Chrystusa, która wzywa do zażyłej przyjaźni z Nim;
miłością Ducha Świętego, która usposabia duszę na przyjęcie Jego natchnień;
miłością Ojca - najgłębszego źródła i najwyższego celu życia konsekrowanego.
W ten sposób staje się ono wyznaniem i znakiem Trójcy Świętej, której
tajemnica zostaje ukazana Kościołowi jako wzór i źródło wszelkich form
chrześcijańskiego życia.
W tradycji Kościoła ślubowanie rad ewangelicznych uznaje się za szczególne i
owocne pogłębienie konsekracji chrzcielnej, a zatem i pogłębienie udziału w
powszechnym Kapłaństwie wiernych; wewnętrzna jedność z Chrystusem,
ustanowiona już przez chrzest, przeradza się wtedy w dar upodobnienia do
Niego. Za sprawą Ducha Świętego życie konsekrowane naśladuje wierniej i
uobecnia tę formę życia, jaką Jezus - najdoskonalszy konsekrowany i misjonarz
Ojca w Jego królestwie - obrał dla siebie i wskazał uczniom, którzy szli za
Nim. Na Krzyżu Jego dziewicza miłość do Ojca i do wszystkich ludzi wyrazi się
w sposób najdoskonalszy, Jego ubóstwo stanie się całkowitym ogołoceniem, a
Jego posłuszeństwo darem z własnego życia. Kontemplacja ukrzyżowanego
Chrystusa jest źródłem natchnienia dla wszystkich powołań; z niej bierze
początek dar życia konsekrowanego. Po Maryi, Matce Jezusa, otrzymał ten dar
Jan, umiłowany uczeń Jezusa, świadek stojący wraz z Maryją u stóp Krzyża.
Jego wybór całkowitej konsekracji jest owocem Bożej miłości, która go
ogarnia, podtrzymuje go i wypełnia mu serce. Jan - obok Maryi - jest jednym z
pierwszych pośród licznych mężczyzn i kobiet, którzy od samych początków
historii Kościoła aż do końca, pobudzeni przez Bożą miłość, czują się
powołani, by iść za Barankiem złożonym w ofierze i żyjącym, dokądkolwiek
pójdzie. Osoba konsekrowana doświadcza prawdy Boga - Miłości i to
doświadczenie jest tym bardziej bezpośrednie i głębokie, im bardziej pragnie
ona trwać pod Krzyżem Chrystusa.
Życie konsekrowane jest też pamiątką i oczekiwaniem: pamiątką wielkich dzieł
dokonanych przez Boga, oczekiwaniem na ostateczne spełnienie się nadziei.
Osoby, które poświęciły się Bogu, muszą żyć pragnieniem spotkania Go, aby
ostatecznie i na zawsze z Nim przebywać. Prymat Boga nadaje ludzkiemu
istnieniu pełnię sensu i radości, ponieważ człowiek został stworzony dla Boga
i jest niespokojny, dopóki w Nim nie spocznie.
Wzniosłym przykładem doskonałej konsekracji, wyrażającej się pełną
przynależnością do Boga i całkowitym oddaniem się Jemu jest Maryja. Wybrana
przez Pana, który postanowił dokonać w Niej tajemnicy Wcielenia, przypomina
osobom konsekrowanym o pierwszeństwie Bożej inicjatywy. Zarazem Maryja, która
wyraziła przyzwolenie na Boże Słowo Wcielone w Jej łonie, jawi się jako wzór
przyjęcia łaski przez człowieka. Życie konsekrowane w Niej znajduje wspaniały
wzór konsekracji Ojcu, jedności z Synem i uległości Duchowi Świętemu; dlatego
przylgnięcie do Chrystusa, do Jego życia w ubóstwie i dziewictwie oznacza
także naśladowanie życia Maryi. Dla osoby konsekrowanej Maryja jest także w
sposób szczególny Matką. "Oto Matka twoja" (J 19,27): słowa Jezusa
skierowane do ucznia, którego miłował, zyskują wyjątkową głębię w życiu osoby
konsekrowanejVC
|